Alarm! „Epidemia samotności” !- o książce Agnieszki Łopatowskiej i Moniki Szubrycht

”Do samotności można się łatwo przyzwyczaić, bo w niej wszystko jest na naszych zasadach, po naszemu”.

Bywa jedną z przyczyn depresji. Badania mówią, że samotność ma tak samo degradujący wpływ na zdrowie człowieka, jak wypalanie 15 papierosów dziennie. Samotność nie roznosi się przez kontakt z osobami ani przez użycie tych samych sztućców. Wręcz przeciwnie…

”Odkąd przestaliśmy siedzieć na trzepakach pod blokiem, coraz trudniej nam budować więzi, przyjaźnie, bliskość i związki”.

Książka, o której wam piszę jest jak Spotkanie. Wyobraź sobie salonik, półki wypełnione książkami, rośliny, może jakieś obrazy, dywaniki. W głębi stoi stolik, a na nim trzy czarki z parującą herbatą. Dwa fotele są zajęte, jeden zaprasza cię, abyś usiadł_ i posłuchał_ toczących się w popołudniowym słońcu, złotej godzinie dnia, rozmów o samotności, które okazują się czułe, piękne, gęste, poruszające, przynoszące czasem nadzieję, czasem ulgę, a czasem smutek. Wyobraź sobie, że siadasz w fotelu, otulisz się kocem, jeśli lubisz, bierzesz czarkę swojej ulubionej herbaty i słuchasz.

Tak właśnie czułam się za każdym razem, gdy otwierałam kolejny raz tę książkę. Mimo trudnego, ważnego tematu, czułam się w niej miękko otulona, zaproszona do słuchania. Rozmowy autorek Agnieszki Łopatowskiej i Moniki Szubrycht ze swoimi gościnami i gośćmi otwierają temat samotności, osamotnienia w wielu kierunkach i wymiarach. Czytam tu o tym, jak można mylić samotność, która nam sprzyja, z tą która nie służy. O uważności na to, gdzie ja teraz jestem i czego tak naprawdę potrzebuję. Czy tylko narzekam na bycie samotną, osamotnioną? Przecież w grupie też mogę czuć się samotna, a sama ze sobą wręcz przeciwnie. O odwadze jakiej potrzebuję, by kolejny raz odkrywać się przed światem, determinacji, aby sięgać do innych. Jak nie być osamotnionym pomimo bycia w relacjach? Jak aktualizować stan naszych relacji, aby do tego stanu nie dochodziło?

Ta książka pozostawia mnie z ważnymi pytaniami, które pojawiają się w moich myślach: czy jestem, czy jesteś, jesteśmy gotowi, również społecznie na to, żeby

"(...) zrezygnować z tych wszystkich wielkich przywilejów, jakie daje nam samotność?"

Czy zrezygnuję z tego, że nikt mi nie daje trudnych informacji zwrotnych, nie przestawia mi rzeczy czy planów, że nie muszę uprawiać small talków, słuchać uważnie, pomagać, wspierać, wydatkować energii, opowiadać, zwierzać się, ruszyć się aby jechać do kogoś, być? I to może nie zawsze do końca tak jak lubię? Bo mi tam z nimi za głośno, za cicho, za szybko, za nudno, za spontanicznie? Czy ja tak naprawdę chcę wyjść z tego swojego cieplutkiego miejsca, które sobie wymościłam albo czy zechcę tu kogoś wpuścić by tchnął w to miejsce swoje jakości? Może inne? Trudne? A jeśli tak bardzo jednak chcę i wcale nie chcę narzekać, a działać? Chcę coś zmienić! Jeśli już tak we mnie wszystko tęskni do innych, tupie we mnie i uderza rękami o ten umoszczony koc, to co? Jak sięgnąć? Jak się tego nauczyć? Gdzie szukać pomocy?

Jak odwrócić samotność? Jak tańczyć w tym tańcu między biegunem płodnej próżni a mroczną, zatęchłą otchłanią? Jakie mamy samotności? Czy to normalne, że w macierzyństwie mogę czuć się samotna? A jak to być samotnym w chorobie, w swojej orientacji, narcystycznym zaburzeniu osobowości, dzieciństwie

? Jakie są rodzaje samotności? Skąd ona się bierze, co na nią wpływa i co ją pogłębia? Czy wypada o tym mówić? Czy wypada mi mówić o sobie- samotna, osamotniona? Co z niej (samotności) mogę sobie zabrać, a co jej zostawić? Czy cyberświat nas połączył, czy jednak oddalił? Gdzie ta globalna wioska? Czy to wioska? Moja?

Kiedy już warto od niej odejść?

Podziękować za gościnę i znaleźć drogę ku relacjom?

Nie znajdziesz tu gotowych odpowiedzi, ale znajdziesz ogrom materiału do refleksji, znajdziesz dużo dobrych i głębokich rozmów, czasem podpartych wiedzą naukową, czasem bardziej z "brzucha".

Pamiętaj jednak, że możesz sięgać po pomoc, istnieje w Polsce kilka bezpłatnych linii wsparcia. Szukaj wsparcia specjalistów_ek zdrowia psychicznego, a nawet lekarzy pierwszego kontaktu. Istnieją grupy wsparcia, warsztaty i inne miejsca, gdzie możesz uczyć się w bezpiecznych warunkach odwracać samotność. Daj sobie pomóc. Zrób krok...

Życzę nam, abyśmy mogły_li toczyć je twarzą w twarz, w ciepłym popołudniowym słońcu, siedząc w fotelach z czarkami herbaty, albo jakkolwiek lubicie.

Z wieloma pytaniami i miłością

agata

_________ Ważne telefony:

Antydepresyjny Telefon Zaufania (22) 484 88 01

Całodobowa Linia Wsparcia 800 70 2222

Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111

Telefon zaufania dla mężczyzn 608 271 402

Kryzysowy Telefon Zaufania 116 123

#współpraca #barter #filianafaktach #wydawnictwofilianafaktach #filia #samotność #epidemia #epidemiasamotności #pomoc #rozmowy #relacje #bogdandebarbaro #katarzynakucewicz #joannachmura #książka #recenzja